Onvoorstelbaar de kracht van de natuur.

Sta je met een beetje wind aan het strand, komen de golven met een kracht op je af, krullen om en even later stroomt het zeewater weer rustig terug naar zee.

Aan een rotskust voelt die natuurkracht nog extra, als de golven stuk slaan op de rosten. De kracht van de natuur die eerst vernietigend lijkt en dan opeens weer heel liefelijk zacht blijkt te zijn.

We waren op Lanzarote, een pracht eiland vol vulkaankraters. Rond de 18e en 19e eeuw vonden op Lanzarote zware vulkaanuitbarstingen plaats. Met een onmetelijke oerkracht werden volledige dorpen en landbouwgebieden van de kaart geveegd. Nu is Lanzarote een ‘kaal’ eiland waar je ver kunt kijken, de grond zwart is waar de lava stroomde. Waar nu wijngaarden zijn en waar heerlijke witte wijn wordt gemaakt. Waar de wind waait, de zon schijnt en (dit jaar) de regen het eiland van een groene waas voorziet. Een liefelijk eiland.

Struinend door de lavavelden komt steeds het besef van de kracht van de natuur bij mij naar boven. Enerzijds de vernietigende kracht toen de aarde openbrak, anderzijds de liefelijke kracht van herstel. Op de zwarte lavaschotsen groeit nu korstmos. Even verderop een vetplantje, een cactus. Waar ooit de aarde gloeiend heet was en niks meer groeide, zie je nu nieuw leven dat in een relatief kort tijdsbestek terugkeert en z’n kop weer opsteekt. De natuur die eerst vernietigde ziet er nu liefelijk uit.

Gras gaat niet harder groeien als je eraan trekt.

Dat zie je in die lavavelden.

Langzaam, maar onweerstaanbaar, gaat de natuur haar gang.

En dat vind ik zo’n hoopvol gegeven.

Op een dag ga je dood, maar op alle andere dagen dus niet.

Daarom, alle tijd om te groeien, te genieten van de kracht en de liefelijkheid van de natuur, en te zijn wie je bent.

Gert van Dalen